द्वय विलोचनबाट झरेका
आँसूका थोपाहरू त
सुकी सकेछन,
तर! रोदनको हरेक
सिसकीहरु तिमीलाई
टकटकी देखी रहने छन,
मलाई थाहा छ की
यी स्तब्ध ओठहरू त
अन्तर आत्माको धरातलबाट
प्रस्फुटित उत्कण्ठाहरु
केही भन्न लालायित छन,
तर अफसोस!
केही भन्न सक्दैनन्
बग्दैछु म अतीतको कल्पनामा,
एकपल भएपनि त
मनलाई शान्ति मिल्नेछ,
ख्यै! थाहा छैन मलाई
जीवनको अन्तिम किनारासम्म
माधुर्य स्मृतिहरु संग
लुकामारी खेल्नु नियति नै भयो,
स्तब्ध त भए यी ओठहरू
दिन र प्रत्येक क्षणहरु पनि
शुन्य र स्तब्धमय भयो,
अनि त म प्राणहीन भई
बिरहको चितामा जल्नलाई
स्वच्छन्द आफूलाई समर्पण गरें,
तथापि अतीत का पलहरुमा
आशाका किरणहरू अझै छन्,
जुन मानसमा सम्झँदा मात्र
म रोमान्चित भई रहन्छु।
